Selmekra Tarzında

 tarif vereceğim değil. şu an portakallı kek yiyorum. şu sıralar tatlı klavyem ile birlikte masaüstü bilgisayarda ödev yaparak bayağı vakit geçirdim. son kez bir doküman ödevi yazdım. bu perşembe teslim edip imza atacağım. öyle işte. ne hoş, yüksek yapar mıyım bilmiyorum ama bir şeyin bitmiş olmasını görmek de insanı başka şeye ittiriyor sanki. ama neyse bu okul cidden bir bitsin bakalım. hayırlısı. fotoğraf projemi de bitirdim bu arada. bir tek kaliteli şekilde bastımam gerekiyor. nasıl yapacaksam artık... karanlık konseptte fotoğraf çektiğim için hiçbiri istediğim şekilde çıkmayabilir. ama çok sorun da değil. hoca zaten beğendi. kalmayacağımı biliyorum dersten. insan 27sine doğru gelirsen 20 yılını okumak ile geçirdiğini fark edince hocaları da tanıyor, derslerini de tanıyor, neyi nasıl yapacağını ve nereden nasıl sıyrılacağını da anlıyor. profesyonelim. ben hem profesyonel bir öğrenciyim hem de profesyonel bir öğrenenim. öğrenmiyorsam bile öğrenmişimdir. sor hemen cevaplarım. he...

annemin kaderini yaşadığım için evliliğimin daha 2.yılı dolmadan 2.kez taşınıyoruz. mecburen. kirada olmak böyle bir şeymiş. değişime alışık olduğum için taşınmak beni o kadar yormuyor. aksine yeni bir ev ve eşyaların yeniden yerleşmesi güzel. şimdi yaşamakta olduğumuz eve de o kadar alışamamıştım ve yerleşememiştim. bu sebeple çok çok üzülüyorum diyemem. işime de geliyor doğrusu. daha küçük ve temiz bir eve taşınmak hoşuma gidiyor.  Ödevlerim var. bir tane sunum bir de fotoğraf projesi olacak. bu sebeple fotoğraf eleme ve proje yazmak için bilgisayar başına oturdum. klavyem de var. biliyorsunuz harika güzel bir klavyem var. çok severek aldım ama belki 5 kere falan kullanmak nasip oldu. birçok şeyi de böyle heves ederek alıyoruz. arıyoruz tarıyoruz ama sonra kaç kere kullanıyoruz acaba? alabilmek tek başına nasip değil, kullanabilmek de bu nasibin devamı bence. sonuçta içeri odadaki masanın üzerinde tozlanmaya bırakılmış bir şey sana ait olsa da gerçekten nasibin midir ki? aslında ...