Canım abim ve ablam...

Keşke şimdi ben 7 yaşında olsaydım, ablam 10, abim 13...  

Üçümüz bir odada uyurduk. Ben yer yatağında yatardım çünkü daha küçüktüm. Abim ile ablam ise ikiye ayrılmış bir ranzanın iki ayrı yatağında yatarlardı. Geceleri karanlık olunca korkardım, o yüzden hiç uyumayalım isterdim. Abim tembellik yapar asla okul için bir çabaya girmezdi. Ablam incecik bir kızdı, o ne yapsa onu taklit ederdim. Yeni ilkokula başlardım ben de. Yazmayı falan bilmiyorum, okumayı da.. Abim okula gitmeye can atıyorum diye beni garipserdi. Şimdi anlıyorum garipsemesini ama birinci sınıfa başlayacaksın deseler, ben yine can atarım. Ne güzel, bulanık yıllardı. 

Ablamla uyduruk ama özgün oyunlarımız vardı mesela. Ne kadar iyi anlaşıyorsak bir o kadar da kavga ederdik üçümüz.

Babam evin koridorunun tavanına bir kanca asar, ona bağladığı ip ile salıncak yapar, biz de sallanırdık. Sonra babamın kocaman terlik giymiş ayaklarına otururduk, bizi ayakları ile taşırdı. Biz onu çok güçlü sanırdık, güçlüydü de ama aslında biz ufacıktık. Annem saçlarımı tam tepeden bağlardı, abim ile ablam bana domates kafa der gülerdi.

Okulun ilk gününden önceki gece yepyeni önlük ve ayakkabılarım ile uyumuştum. Çok iyi hatırladığım bir gece. Ertesi sabah ise aynı katta oturduğum Kübra ve Nursena ile üç minik bebek olarak kolkola gitmiştik okula.

Gerisi ise çok hızlı. Asla yakalayamadığım bir hızda geçti tüm o yıllar. Şimdi o kadar uzak ki o zamanlar. Ne Kübra var ne Nursena. Ablamla abim eskisi gibi olamaz, ben de olamam. Şimdi saçımı tepeden bağlasam biraz güleriz ama o zamanki gibi olmaz, ya da tavana asılmış salıncak bizi taşımaz, ya da babamın gücü artık bize yetmez.

Eskiye dönemeyiz, eskisi gibi de olamayız. Sadece özleriz. Özleyerek yaşamayı öğreniriz. Zor olur ama böylece yaşar gideriz...