Selmekra Tarzında

 korkuyorum aslında. gerçekten korkuyorum. aklımda öyle şeyler kuruyorum ki, sana kavuşamazsam diye senaryolar oynuyor zihnimde.  sonra güzel hayallerim geliyor aklıma. arkadaşlarım bu duygu için çok küçüksün diyor ama bence bu duygunun yaşı olmamalı. hem küçük de değilim. düşünürken gülüyorum bazen. mesela şu an yazarken...  bazen ise ağlıyorum. çok şiddetli ağlıyorum. geçen gün oldu hatta. aklımda hep berbat ihtimaller var. bu kadar düşünürsem başıma gelir diye telaş içindeyim. o yüzden hep dua ediyorum. korkuyorum ve bu yüzden dua ediyorum. başka yapabileceğim bir şey yok. bilmiyorum ki. bilmiyorum, ileride ne olur bilmiyorum. yaptığım tek şey hayal kurmak, plan yapmak. ismin bile belli. isimleriniz belki.  yine gülmeye başladım. bazı insanların hayali belki mutlu bir evliliktir, güzel bir kariyerdir, iyi bir iş, belki başarılı bir eser... ne bileyim işte. insanlar pek bunun hayalini kurmuyor gibi. bu yaşta yani. arkadaşlarım şaşırıyor ve anlam veremiyor. olabilir. ben hormonlar dem

ilk defa şampuan ve peynirin fiyatını öğrendiğimde büyümüş hissetmiştim. elimde bulunan birkaç lira ile nasıl daha mantıklı bir öğün oluşturabilirim düşündüğümde de öyle olmuştu. sınavlardan ve ödevlerden yakınıp nazlanabileceğim bir annem yanımda olmadığında da büyümüştüm mesela. kendi işlerimi kendi başıma halletmeyi öğrendiğimde büyümüştüm. bir insanın bana iyi gelip gelmediğini tartabildiğim zaman büyümüştüm. ilk kez sigortalı bir iş için sabah erkenden kalkışımda büyümüştüm. şimdi kendimi nasıl mutlu edebilirim diye düşünüp o anını saçma zevklerle harcayan eski kendimden vazgeçip yıllar sonraki kendimin mutlu olması için vaktimi doldurmaya çalıştığım kendime dönüşümde büyümüştüm. hayatıma ciddi bir rota çizen kararlar verdiğimde büyümüştüm. okulumu, işimi, eşimi, arkadaşlarımı seçebileceğimi fark edip karşıma çıkan her kişinin ya da olayın zorunluluk olmadığını, askine bana sunulan seçeneklerden ibaret olduğunu anladığımda büyümüştüm. hayaller kurmak yerine kararlar vermeye başlad