benden sana

 korkuyorum aslında. gerçekten korkuyorum. aklımda öyle şeyler kuruyorum ki, sana kavuşamazsam diye senaryolar oynuyor zihnimde. 

sonra güzel hayallerim geliyor aklıma. arkadaşlarım bu duygu için çok küçüksün diyor ama bence bu duygunun yaşı olmamalı. hem küçük de değilim. düşünürken gülüyorum bazen. mesela şu an yazarken... 

bazen ise ağlıyorum. çok şiddetli ağlıyorum. geçen gün oldu hatta. aklımda hep berbat ihtimaller var. bu kadar düşünürsem başıma gelir diye telaş içindeyim. o yüzden hep dua ediyorum. korkuyorum ve bu yüzden dua ediyorum. başka yapabileceğim bir şey yok. bilmiyorum ki. bilmiyorum, ileride ne olur bilmiyorum. yaptığım tek şey hayal kurmak, plan yapmak. ismin bile belli. isimleriniz belki. 

yine gülmeye başladım. bazı insanların hayali belki mutlu bir evliliktir, güzel bir kariyerdir, iyi bir iş, belki başarılı bir eser... ne bileyim işte. insanlar pek bunun hayalini kurmuyor gibi. bu yaşta yani. arkadaşlarım şaşırıyor ve anlam veremiyor. olabilir. ben hormonlar demeyi tercih edeceğim. yoksa gülmem ya da ağlamam için başka bir sebep göremiyorum. 

bir şarkı ile, bir film ile, bir reklam videosu ile... bir fotoğraf ile ağlayabilirim. ya da sadece düşünerek bile kendimi üzebilirim ben. başıma kötü bir şey gelmeyecekse bile ben sanırım gelmiş kadar ağladım. kendimi üzmeyi gerçekten iyi beceriyorum. 

insanlara anlatamıyorum pek düşüncelerimi. yanlış anlayacaklarını biliyorum. çabalamayı da düşünmüyorum. çok küçükken bile anne olmak isterdim. büyüyünce ne olacaksın dediklerinde ben anne olacağım derdim. okulda sınıf arkadaşlarıma annelik yaptım, arkadaşlarıma annelik yaptım. bazen anneme dahi annelik yapıyorum. ne düşünürlerse düşünsünler. ben bu duygu için çoğu dünyalık şeyimden vazgeçebilirim, pişman da olmam. pek de önemli değil sahip olduklarımın büyük bir çoğunluğu. 

uzun zaman önce çıkmış bir şarkı var. Nil Karaibrahimgil - Benden Sana. önceden de duyduğum her zaman ağlardım. genelde çünkü ağlanılası yerlerde bu müziği çalar dizi ve filmler. gerçi bana ağlanılası zamanlara gerek yok. ben ağlarım işte. 

geçen yine bir dizi de duydum ve bu şarkıyı kendi isteğimle dinlemek istediğimi fark ettim. açtım arka fonda, tekrara aldım. günlerdir dinliyorum. dinlerken de ağlıyorum. bu halim anlamsızsa bu beni gerçekten ilgilendirmiyor. zaten yaşadığım bu duyguları, bu henüz tanışmadığıma olan özlemimi anlatmam mümkün değil. benzer duyguları yaşayan kimse de yok etrafımda. duygularımda yalnızım. yaşım küçük diye sadece dalga geçiyor insanlar. 

yine ağlamaya başladım işte. yazının başından beri kaç kere ağladım, gözyaşlarımı sildim, güldüm sonra yine ağladım..  saymıyorum. ağlarken rahatlıyorum. korkumun üzerine sıcaklık düşüyor, az da olsa geçiyor. 

her neyse... yazmalık modum beni terk etti. benden bu kadar.