Selmekra Tarzında

saat 3.46 gece olunca sessiz oluyor. her geçen dakikada neden uyumadım diye kendine kızıyorsun. Gerçi yarın erken uyanmam için bir sebep de yok.  uzun süredir verdiğim bir kararın peşinden gidiyorum: çocuk gibi olmamak. bir ay boyunca oldukça iyi gidiyorum mesela ama sonra bir şey oluyor ve yine ufak halime dönüyorum. çok küçükken bir yazı yazmıştım. Yaklaşık 5 sayfa kadardı. Yeşil kaplı defterimde olması lazım. Hatırlayamıyorum maalesef. Kurşun kalemle yazmışım, bu yüzden silinmeye başlamış. O yazıyı yazarken demişim ki ilerideki Selime bu yazdıklarıma gülecek belki ya da üzülecek ama ben, bu yaşta olan selime, böyle düşünüyor. şimdiki yaşımda, o yaşımda yazdığım yazıyı okurken ağladım. ağlamayı asla beklemiyordum. O yazıyı ağlayarak yazmışım ve yıllar geçtiği halde ağlayarak okudum. şimdi de ilerideki selimeye bu yaştaki selime bir şeyler yazmak istiyor. Ne düşünüyorsun, kimlerlesin, neredesin bilmem ama bu yaştaki selime böyle düşünüyor. Üzgün, heyecanlı, cesaretsiz, umut dolu ama b

tatile çıkmayı sevmediğime karar verdim, tam şu anda. neden tatile çıkılıyor ki zaten? kendi evinde değilsin. rahat hissetmiyorsun da. tek başınaysan tatildir bence. çünkü tatile hep birileriyle çıkarsın. ne zaman yürüyeceğin, ne zaman uyuyacağın, ne zaman yemek yiyeceğin senin kontrolünde değildir. hem eve döndüğünde tüm o bavuldaki kıyafetleri yıkaman gerekir. bu yüzden dışarıda giydiğin pantolonu pijama yapmak zorunda kalırsın. diğerleri yıkanıyordur çünkü.  evet, az eşyam var. bu benim tercihimdi. kirlileri düzenli olarak yıkamazsam gerçekten ortada kalıyorum. yazın ortasında uzun kollu giymek zorunda kalmıştım mesela ya da iç başörtümle namaz kılmam gerekmişti.  odam o kadar dağınık ki (yine) oturma odasında takılıyorum. kedi arkadaşım sedef şöyle bir gelip ne yaptığımı yokladı ve gitti. biraz yanımda otursun isterdim. ama benden bir eylem beklemeden bir harekette bulunmuyor. bu bana çok beklediğim birini hatırlatıyor sadece.  şebnem ferah listemi açtım. bu liste eşliğinde odamı t

Bugün 1 Temmuz 2020. 4 yıldır başaramadığım bir şeyi başardım bugün. Elhamdülillah. O kadar garip bir his ki bu. Bu kadar zamandır bunu beklediğimi bilmiyordum bile. Artık kendime 2.sınıf diyebilecek olmama inanamıyorum. Dümdüz bir eğitim hayatı yaşayıp mezuniyetimi aldığım gün olabilirdi bugün. Ama ben bugün 2.sınıfa geçtiğimi öğrendim. Bu beni mezun olmaktan daha çok sevindirdi sanırım. Zaten bu zamanda mezun olmayı tam yaşayamıyor kimse maalesef. 2.sınıf oldum. Artık bulunduğum okula daha ait hissediyorum. Zaten aittim belki ama yine de biraz uzaktım. Çünkü kendime güvenmiyordum. Hala her fırsatta başka bölümlerin puanlarına bakan biri olan kendime nasıl güvenebilirdim ki? Fakat bugün, yani birkaç dakika önce son sınavımın sonucunu daha öğrenince kendi içimde ufak bir sevinç yaşadım. İlk başta farkına varmadım tabi ki. Sadece ders notumun düşüncesi vardı aklımda. Sonra ise birden gözlerim büyüdü. Ben bugün aslında bambaşka bir şeye sahip olmuştum.. Bu çok sıradan ve önemsiz olabilir