boşluk

 üçüncü sınıfa geçtim. sonunda. çok şükür. en zor yıl ikinci sınıfmış dedi hocalar. zor olduğu kesin ama inşallah en zor yıl buydu. bir daha bu derece ya da bundan daha aşırı zorlukta bir yıl görmek istemiyorum. o kadar yoğundu ki son sınavımı verdiğim anda mahvoldum. boşluğa düşmek bu kadar kesin olmamıştı bende. o kadar ani oldu ki. 

sadece durmak, hiçbir şey yapmamak bende çok kötü bir his oluşturuyor. kendimi çok kötü hissediyorum. sanki bu yılki muhteşem yoğunluğumun devam etmesi gerek gibi. sanki alıştım. sanki artık yoğun olmamak benim için bir zehir. 

her günüme ayrı bir meşguliyet bulmak için çabalıyorum. öyle olması gerek. çalışmayı düşünüyorum bu yüzden. dönemin bitişi beni asla rahatlatmadı. yani bitsin diye dua ediyordum, çıldırıyordum. dualarım kabul oldu. ama mutlu değilim. tamamen mezun olursam ne olacak peki? tamamen okulum bittiğinde belki yüksek lisans vesaire olur ama sanırım mahvolucam yine. 

hava o kadar sıcak ki bugün eridim sanki. iki yere de iş başvurusunda bulundum. olursa olur, olmazsa olmaz. odamdaki eşyaların yerlerini de değiştirdim. iyi oldu böyle. yatağımla masamı öyle konumlandırdım ki birbirlerini asla görmüyorlar. yataktaydımken masamdan haberim yok masadayken de yatağımdan. çok daha iyi. önceden manzaram hep çalışma masamdı. okul okul okul okul okul. aklımdan çıkmıyor.

abim dedi ki bu okul bitince intihar etme. tam olarak bu. beni öyle tanıyor ki. şakasına dedi ama psikolojimi bu kadar zorlarsam bu noktaya gelmesinden korkuyorum. bir hiç gibiyim. okulun bana yaptığı bu ağır baskı beni tüketmiş. cidden seviyor olmasam bu okulu bırakırdım. zaten bu okuldan mezun olmaya kadar gidebilen kişi çok az. mahvediyorlar insanı. gerek var mı bilmiyorum. cidden ben miyim çözüm? dünyayı mı kurtaracağım? kurtulsam şu idealist hallerimden belki ferahlayacağım.

Allahım.

o kadar sıcak ki nefes alıyorum ama oksijen mi emin değilim. esmiyor da. bugün yine canım kimseyi tanımamış olmak istedi. sanki insanlardan artık tamamen arınmak istiyor gibiyim. zaten arınmaya başlamış durumdayım da. aniden numaramı değiştirsem, wp hesabımı silsem, yok olsam böyle. tanıdığım insanlar aslında beni tanımadığı bir hayattan devam etse. sanki sevgim artık bunca insana yetmiyor gibi. o kadar meşgul ki aklım ve sevgim, birkaç kişiye anca çıkar. 

arkadaşım da öyle dedi. bir yerden sonra bir kişinin varlığı o kadar büyük bir yer kaplıyor ki daha fazla insana mekanın kalmıyor. öyle oldu sanırım. konum ne olursa olsun bir şekilde insanlardan sıkıldığıma getiriyorum sonunu. ama hiçbirinden de vazgeçemiyorum. öyle. üzücü. kötü biri olmaktan mı korkuyorum acaba? olayım. kötü olayım. neyse.

boşluktayım ama kafam çok kalabalık yine. bundan kurtulamıyorum. düşünüyorum aslında dediğim zaman pek uzak değil. ama cidden düşünmediğimi sanırdım. kafamın kalabalığından kendimden geçmişim belki de. ya da aşırı yorgunluktan yığılıp kalmışım bir kenara. 

böyle bir şeydi. kendimi tam olarak anlatamıyorum ama anlatıyor gibi de hissediyorum. ya da hissetmiyorum. her neyse.

güle güle.