Ana içeriğe atla

çok üzüldüm

 çünkü geçen gün yazdığım uzunca bir yazı vardı ama silinmiş. yayınlaya bastıktan sonra puf! gitmiş. çok üzüldüm. yazdığım anı aynı zamanda aynı duygularda tekrar yaşamadığım sürece aynı yazıyı tekrar yazamam. ne yazdığımı hatırlamıyorum bile. dönüp dönüp okumak güzeldi. şimdi ne yazmıştım bilemeyeceğim. 


neyse zaten genel olarak üzüldüğüm çok şey var. buna da üzülmek istemediğim için bu konuyu burada kapatıyorum. yazmak gibi bir hevesim de yoktu açıkcası. standart bir şekilde blog siteme şöyle bir bakıp geri başka sitelere doğru yol alacaktım fakat yayınla dediğim o yazıyı göremeyince durum buaya geldi. bari taslak olarak kaydedilseydi. yazık be. 


blogspot beni kırdın. en çok internet bağlantımız kırdı beni. o kadar para veriyoruz ve yine de berbat bir bağlandır var. bizim evin duvarları ne alakaysa bu tarz dalgaları geçirmekte sıkıntı yaşıyor. mesela biz apartmanın ortak yeri olan tam orta kısmında ve asansörde telefon kullanamıyoruz. bu ne saçma bir bilgi değil mi? mesela sipariş verdik diyelim ve kurye pos makinesi kullanacak. birkaç kere pos makinesini alıp evde cam tarafına doğru götürdüğüm oldu. kimin evinin içine poz makinesi girdi ki? bizim birkaç kere girdi. çekmiyor çünkü cihaz, ne yapsın...


her neyse güle güle.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Canım abim ve ablam...

Keşke şimdi ben 7 yaşında olsaydım, ablam 10, abim 13...   Üçümüz bir odada uyurduk. Ben yer yatağında yatardım çünkü daha küçüktüm. Abim ile ablam ise ikiye ayrılmış bir ranzanın iki ayrı yatağında yatarlardı. Geceleri karanlık olunca korkardım, o yüzden hiç uyumayalım isterdim. Abim tembellik yapar asla okul için bir çabaya girmezdi. Ablam incecik bir kızdı, o ne yapsa onu taklit ederdim. Yeni ilkokula başlardım ben de. Yazmayı falan bilmiyorum, okumayı da.. Abim okula gitmeye can atıyorum diye beni garipserdi. Şimdi anlıyorum garipsemesini ama birinci sınıfa başlayacaksın deseler, ben yine can atarım. Ne güzel, bulanık yıllardı.  Ablamla uyduruk ama özgün oyunlarımız vardı mesela. Ne kadar iyi anlaşıyorsak bir o kadar da kavga ederdik üçümüz. Babam evin koridorunun tavanına bir kanca asar, ona bağladığı ip ile salıncak yapar, biz de sallanırdık. Sonra babamın kocaman terlik giymiş ayaklarına otururduk, bizi ayakları ile taşırdı. Biz onu çok güçlü sanırdık, güçlüydü de a
3 yorum
sonrası »

KARUTA

  Merhaba arkadaşlar,   Size farklı bir yazıda sırf Karuta oyununu anlatmak istiyorum.   Chihayafuru animesi Karuta isimli bir kart oyunu etrafında dönen bir anime. Ve ben bu oyuna aşık oldum. O kadar havalı bir oyun ki size anlatmak istiyorum. Japonya'nın önemli şairlerinden toplam 100 adet şiir bulmuşlar ve bu şiirleri kartlara yazmışlar. Toplam 200 kart var çünkü 100 tanesi oyunda kullanmak için 100 tanesi okuyucunun okuması için. Önce iki kişi bu yüz karttan 22'şer tane alıyor ve önüne üç sıra olacak şekilde şiirler gözükür halde diziyor. Okuyucu da bir kart seçip kartı okurken o kartın aynısını oyuncular oyun sahası içindeki kartların içinden bulup kartı almaya çalışıyor. Oyunun başında 15 dakika kartların yerini ezberleme süresi veriliyor. Çok hızlı olunması gereken bir oyun. Kartları alırken fırlatabiliyorlar. Yani annemin deyişiyle "pervasız bir oyun" :) İşte bu pervasızlığı da beni benden aldı arkadaşlar :)   Karuta kartları alttaki resimdeki gibi am
9 yorum
sonrası »

yeni klavyemle bir yazı

 bugün hayatımda gördüğüm en tatlı klavye ile bu yazıyı yazıyorum. ayrıca bugün ilk defa fizik tedaviye gittim. nasıl olduysa artık (bence birileri nazar değdiriyor bana düzenli olarak) diz kapağımı kaydırmışım. hayatımın kaydığı yetmiyormuş gibi..... xd bunlar hep şaka. sonuçta başımıza felaket gelmedi. ayrıca çok güzel bir klavyem var. aylardır manyak gibi klavye bakıyordum. şöyle en tatlısından bir klavyem olsun istemiştim. hem de pembe. zaten pembe bir mausum var. ya da fare. nasıl yazılıyorsa, inanın hiç umurumda değil. bugün işe gitmeyi bırakmak mecburiyetinde kaldım. aslında uzun süredir de işsiz olmak nasıl bir şey merak ediyordum. yani ertesi gün için yapman gereken hiçbir şey olmadığında nasıl yaşanıyor bilmek istiyordum. artık önümüzdeki 20 gün kadar bir süre ertesi günümün önemi yok. fizik tedaviye gideceğim ve sonra da eve döneceğim. garip. bu bir deneme süresi gibi. iş hayatının, daha doğrusu bir kurumsal şirket çalışanı olmayı kabullenmek ve sindirmek benim için çok zor
Yorum Gönder
sonrası »