Ama aslında öyle değildir.
Mesela o kadar da sevmemişsindir o bölümü ama sen seviyorum sanıp okumuşsundur. Ya da güzeldir sanıp bir kitaba başlamışsındır ama aylardır bitirememişsindir ve o kitap yüzünden başka bir kitaba da başlayamamışsındır. Güvenip en değerlini anlatmışsındır mesela bir dostuna ama aslında güvenmemen gereken biri olup çıkmıştır.
Bir karar verirsin daha iyisi olmasını bekleyerek ama aslında seni içinden öldürüyordur.
Çok zor geliyor bazı şeyler. Düşünmek, düşünmemek, uyumak, uyanmak, yaşamak, ölmek... Sanırım en zoru düşünmemek. Onu düşünmemek ya da bunu... Ya da şu şiiri, bu şarkıyı, o anıyı ya da tüm o alakaları...
Vazgeçtim. En zoru bahsetmemek bence. Aklından asla çıkmayan şeyler hakkında bahsetmemek çok zor. Eskiden hiçbir şeyimden bahsetmezdim kimseye. Neden şimdi susmak istemiyorum diye düşünsem tek cevap gelir aklıma; "İlk defa beni heyecanlandıran bir şeylerim var". Elbette bundan bahsetmek için can atarım. Konuşmak isterim ama bu ben yokken sizlerin konuşması anlamına gelmez değil mi? Ya da başkalarına sorup onlardan öğrenmek... Bana sorun. Buradayım. Açıkça sorun, anlatmaya can atıyorum ya ben, size de anlatırım ki. Bahsetmekten çekinmem.
Çekinmezdim.
Artık tek bir şey bile bahsedesim yok. Değersizsiniz artık gözümde. Çok anlamsız her şey. Böylece kendime anlatır, kendimi dinlerim ama gidip de kimseye bahsetmem artık. Bahsetmem.
Bazen zor.
YanıtlaSilBazen ,çok zor..