yirmi birinci yaşın son bir buçuk saati

son 90 dakikadayım. 20 yaşından sonra en ilginç yaşımı yaşadım bu son bir yılda. sanırım 20 benim dönüm yılımdı, devamında gelen yaşlar ise bu dönümün etkisinden çıkamayan ilginç yıllarımın şahidi olacak.

çok farklı duygular yaşadım. yaşamak istemeyeceğim şeyler oldu. çok oldu. geri dönüp silmek isterdim. öyle az buz şeyler değildi. vaktinde hissettiğim yoğun duygular sebebiyle oluşan bir pişmanlık da değildi. hala o anlarımı midem bulanarak hatırlarım. unutmak isterdim ama nefretim kurur diye unutasım da gelmiyor, bir daha o hataya düşmeyeyim diye de.

o kadar mutlu başlamıştım ki 21. yaşıma. yanımda sevdiklerim vardı. üstelik 3 tane kedi yavrusuyla beraber uyumuştum. bir avucunuza alabilirdiniz üçünü de. o kadar ufaklardı yani.

sonra neşe ile devam ettim. sadece iki hafta sonra mahvoldu. o zaman dünyam bitsin dedim ama bitmedi. sonra birkaç kişi ile tanıştım. nefret ettim. bitsin bu hayatım dedim. bitmedi. yeni kişiler daha tanımamak için sildim hepsini. yok olsunlar istedim. yok olmadılar ama benden yok oldular. yetti.

sonra güzel şeyler oldu. vuslat oldu: farkında olmadığım bir hasretin vuslatı. bitmesin dedim. bitmesin. devam etse ne olurdu? devam etmeyecek belki de, bilemem.

ileride bu halime bakar gülerim derdim, çok küçükken. sonra ilerisi oldu. o yaşımın artık ilerisindeydim ama halime gülmedim. ağladım ben. hala aynı duygularda değilim belki de ama hissettim o duyguları. oldukça küçüktüm. çocuğum sandım ama üstünden neler neler geçmiş. unutmamışım. yeşerttiğin için teşekkür ederim.

koca bir yıl geçti. yeni işler, yeni arkadaşlar, yeni düşünceler, yeni konuşmalar, yeni gülüşmeler, yeni acılar... sayabilirim daha.

bu yaşımda bir kere ağladım. ondan sonra da ağlamadım. benim ağlamama sebep olanlara karşı beni teselli eden beni ağlattı sonra. ona ağlamak demeyeceğim. nefretin başlangıcıydı. başladı ve bitmedi.

sonra kalbime bir güneş doğdu. ısındım. gönlümden bir nehir geçti, ferahladım. içime bir nefes aktı, rahatladım. içimde yeşerdi. solmasın istedim.

bu yıl kendimi hiç düşünmedim. arkadaşlarıma göre plan yaptım, aileme göre plan yaptım, kurslarıma göre plan yaptım, okuluma göre plan yaptım, namazıma göre plan yaptım, işime göre plan yaptım. kendime göre plan yapmadım. ben kendimi parçalara böldüm ve onlara baktım. onları düşündüm. bu yıl kendimi düşünmek istiyorum.

bu yıl minimalist olma girişimimde ciddi yol kat ettim. küçüldüm, azaldım, sırtımdaki yükleri attım. daha da azalmak, daha da küçülmek istedim. bu yıl minimalistliğe daha da yaklaşmak istiyorum.

bu yıl duygum ve mantığım karmakarışıktı. kararlarım netti, hatalarım sertti. canım yandıkça verdiğim kararlar keskinleşti. öyle insanı acıttım ki, öyle insanı kırdım ki, sayısını bilmiyorum. bunu aslında hiç umursamıyorum da. gittikçe mantığım devreye girdi. öyle bir noktaya geldim ki, kalbim taşlaştı. öyle komikliğine söylemiyorum, kalbim buz gibi bir taştı. elinize alamazdınız soğuğundan.

sonra içimdeki o güneşin sebebi beni eritti. kendimi bırakıp, duygularımla yaşayabilirim gibi hissettim. ama öyle serttim ki hala, bıçak gibi. her an kesebilirdim onu, kanatabilirdim.

belki çoktan kanattım.

bu yıl kendimi çok güzel hissettim. kendimden iğrendim. kendime bakamadım ya da bakmaya doyamadım. bu yıl hem egoist, hem narsist, hem pesimist, hem mazoşisttim. ben bu yıl parça parçaydım. birleşemedim. kendimden ayrıldım. kendime küstüm, kendime yabancılaştım.

bu yıl ilk defa yeni yaşıma girerken bir başka düşünüyorum.

aslında düşünmüyorum. bu yıl yalnız kendimleyim. hep böyle oldu. tek olarak giriyorum yeni yaşıma. zihnim dopdoluyken, aslında ruhum bomboş. tek başına.

bu yılı yalnız yaşayıp, yalnız bitiriyorum.

bu yılı kendimi sevmeye çalışma serüvenimi biraz da olsa adım atmış olarak bitiriyorum.

bu yıl yaşadıklarımdan ders aldım, sonra aynı hataları yaptım, sonra yine ders aldım. bu yıl o kadar tekrar ettim ki. aslında bir o kadar da eşsizdim. bu yıl bambaşka yaşadım ve bambaşka bitirdim.

bu yıl böyleydi. bitti. son 1 saat kaldı. böylece bırakacağım.

doğum günün kutlu olsun.