Ana içeriğe atla

BAŞLIK BULAMADIM

  Tekrar merhaba arkadaşlar !

  Bugün daha çok Kore dizisi izledim. Saat 6 gibi spora gittim. Spordan gelince de bir kıyafete başladım. İlk başta annemle bana diktiğimiz kıyafetin aynısını dikecektim. Kolu dikemeyince ben de kolsuz yaptım kıyafeti. Tesettürlü bir kıyafet olacaktı ama kolsuz bir şey dikince tesettürlük bir hali kalmadı :)

  Yazı yazmadan önce Korece çalışıyordum. Dil bilgisine geldiğim için kafam biraz karıştı yani gramer olayı beni zorluyor. Bir öğretmenden öğrensem daha iyi olurdu. Büyüyünce bu Koreceye daha çok önem vermeyi düşünüyorum.

  Bu arada bir reklamda İngilizce şarkı söyleniyordu ve ben ilk defa bir şarkıdan bir cümleyi düzgünce anlayabildim. Cümle şu : "life is beautiful" :) Artık İngilizceyi de çözdüğüme göre başka ülkelere yelken açabilirim :)

  Başka bir şey daha diyeceğim. Bugün biz spordan çıkarken hoca Kore şarkısı çaldı !! :) Hem de BOYS OVER FLOWERS dizisinin ana müziği :) Ben şarkı ilk başladığında " bu melodiyi bir yerden hatırlıyorum" diye düşündüm. Bir kaç saniye sonra "hop!" diye hatırladım. İçimde bir mutluluk oluştu :) Koreyi niye sevdiğimi bilmiyorum ama bu sevgi bana yeni bir kültürü ve dili araştırmama vesile oldu. Niçin seviyorsam o nedene çok teşekkürler :)

  Benim kafa gitti. Ben de gidiyorum.

  Güle güle..:)

http://statigr.am/selmekra

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Canım abim ve ablam...

Keşke şimdi ben 7 yaşında olsaydım, ablam 10, abim 13...   Üçümüz bir odada uyurduk. Ben yer yatağında yatardım çünkü daha küçüktüm. Abim ile ablam ise ikiye ayrılmış bir ranzanın iki ayrı yatağında yatarlardı. Geceleri karanlık olunca korkardım, o yüzden hiç uyumayalım isterdim. Abim tembellik yapar asla okul için bir çabaya girmezdi. Ablam incecik bir kızdı, o ne yapsa onu taklit ederdim. Yeni ilkokula başlardım ben de. Yazmayı falan bilmiyorum, okumayı da.. Abim okula gitmeye can atıyorum diye beni garipserdi. Şimdi anlıyorum garipsemesini ama birinci sınıfa başlayacaksın deseler, ben yine can atarım. Ne güzel, bulanık yıllardı.  Ablamla uyduruk ama özgün oyunlarımız vardı mesela. Ne kadar iyi anlaşıyorsak bir o kadar da kavga ederdik üçümüz. Babam evin koridorunun tavanına bir kanca asar, ona bağladığı ip ile salıncak yapar, biz de sallanırdık. Sonra babamın kocaman terlik giymiş ayaklarına otururduk, bizi ayakları ile taşırdı. Biz onu çok güçlü sanırdık, güçlüydü de a

KARUTA

  Merhaba arkadaşlar,   Size farklı bir yazıda sırf Karuta oyununu anlatmak istiyorum.   Chihayafuru animesi Karuta isimli bir kart oyunu etrafında dönen bir anime. Ve ben bu oyuna aşık oldum. O kadar havalı bir oyun ki size anlatmak istiyorum. Japonya'nın önemli şairlerinden toplam 100 adet şiir bulmuşlar ve bu şiirleri kartlara yazmışlar. Toplam 200 kart var çünkü 100 tanesi oyunda kullanmak için 100 tanesi okuyucunun okuması için. Önce iki kişi bu yüz karttan 22'şer tane alıyor ve önüne üç sıra olacak şekilde şiirler gözükür halde diziyor. Okuyucu da bir kart seçip kartı okurken o kartın aynısını oyuncular oyun sahası içindeki kartların içinden bulup kartı almaya çalışıyor. Oyunun başında 15 dakika kartların yerini ezberleme süresi veriliyor. Çok hızlı olunması gereken bir oyun. Kartları alırken fırlatabiliyorlar. Yani annemin deyişiyle "pervasız bir oyun" :) İşte bu pervasızlığı da beni benden aldı arkadaşlar :)   Karuta kartları alttaki resimdeki gibi am

yeni klavyemle bir yazı

 bugün hayatımda gördüğüm en tatlı klavye ile bu yazıyı yazıyorum. ayrıca bugün ilk defa fizik tedaviye gittim. nasıl olduysa artık (bence birileri nazar değdiriyor bana düzenli olarak) diz kapağımı kaydırmışım. hayatımın kaydığı yetmiyormuş gibi..... xd bunlar hep şaka. sonuçta başımıza felaket gelmedi. ayrıca çok güzel bir klavyem var. aylardır manyak gibi klavye bakıyordum. şöyle en tatlısından bir klavyem olsun istemiştim. hem de pembe. zaten pembe bir mausum var. ya da fare. nasıl yazılıyorsa, inanın hiç umurumda değil. bugün işe gitmeyi bırakmak mecburiyetinde kaldım. aslında uzun süredir de işsiz olmak nasıl bir şey merak ediyordum. yani ertesi gün için yapman gereken hiçbir şey olmadığında nasıl yaşanıyor bilmek istiyordum. artık önümüzdeki 20 gün kadar bir süre ertesi günümün önemi yok. fizik tedaviye gideceğim ve sonra da eve döneceğim. garip. bu bir deneme süresi gibi. iş hayatının, daha doğrusu bir kurumsal şirket çalışanı olmayı kabullenmek ve sindirmek benim için çok zor